Na een veel te korte nachtrust werd ik gewekt door een lieftallige verpleegster, die zich voorstelde met een ingewikkelde naam. Ze liet haar identificatieplaatje zien, waarvan ik alleen maar "lala" kon lezen. "Olala," zei ik, "ik noem je Olala". Ze lachte haar mooie witte tanden bloot. Ze vond het best. "Je mag zelf douchen," zei ze en haalde uit een kast een complete toiletset, met tandenborstel, zeep, scheerartikelen, badschuim, van alles. De kale hal, waarin men mij de vorige avond in mijn verbeelding nog gedumpt had, bleek een uiterst modern ingerichte ziekenkamer te zijn, voorzien van breedbeeld TV, een uiterst modern computergestuurd bed en een mooie badkamer aangrenzend. Het enige wat daaraan ontbrak waren haakjes of plankjes, waar je iets aan op kon hangen of leggen. Olala begon alle elektroden van mijn lichaam te verwijderen, maar liet de zuignappen wel zitten. Later zou ze daarop een kastje aansluiten, zodat ik me vrij zou kunnen bewegen. Dat "vrij" bleef wel beperkt tot de afdeling, maar het gaf toch een goed gevoel. Ondanks de nog steeds afgeplakte airco bleef het nog steeds erg koud op de kamer. In de uiterste hoek vielen wat zonnestralen naar binnen en daar zocht ik dus mijn heil. Ik wierp een blik door het raam en zag de grote metropool Bangkok voor me opdoemen. Enorme kantoorpanden met grote reclameborden daar weer bovenop, maar ook traditionele laagbouwwoningen met bloembakken op het balkon. Daar dwars doorheen de snelweg met files aan beide zijden. Motorfietsen laveerden handig, maar ook soms roekeloos tussen het overige verkeer door. Het is niet te zien of men zich naar huis spoed, of juist naar het werk. Beide opties zijn mogelijk in deze 24-uurs economie. Een bescheiden klopje op de toch al openstaande deur maakte mij attent op een keurig geklede hostess, die zich voorstelde als voorlichter van het ziekenhuis. Ze vroeg me mijn paspoort te tonen, want daar hoort een visumstempel in te staan. Aangezien mijn vrouw zich over de paspoorten had ontfermd kon ik niet aan haar wens voldoen. Niet erg, zei ze en gaf me haar kaartje. "U kunt mij altijd bellen," glimlachend vertrok ze. Kort daarop stormde er een man binnen, die zich voorstelde, zonder een hand te geven, als de dokter. Hoe het was begonnen, waar het pijn deed en of ik soms allergisch was voor medicijnen. Hij vertelde dat hij morgen zou gaan kijken of er "blokkades" waren, d.m.v. katheterisatie, het liefst via de pols en als dat niet zou lukken via de lies. Zou de blokkade meer blijken te zijn dan 70%, zou hij een ballonnetje opblazen op de plek des onheils en als dat niet zou lukken een z.g.n. stent plaatsen. Het klonk allemaal bekend, onlangs had ik het immers van dichtbij meegemaakt met mijn vrouw. Verder vroeg hij waar ik vandaan kwam en vertelde dat hij in Leuven had gestudeerd. O, dan spreekt u dus Nederlands, zei ik. "Klein beetje, niet veel", zei hij en weg was hij weer. Even later kwamen Jan en Ine op "bezoek". Zij logeerden in het hotel wat nauw verbonden is met het ziekenhuis. Om bij mij te komen hoefden ze de niet naar buiten, alles speelt zich af in hetzelfde complex, waarin zich ook restaurants en winkels bevinden. Iedereen mag vrij in en uit lopen van 's morgens 06.00 tot 's avonds 10.00 u. Hoe de controle hierop plaats vind is mij niet duidelijk geworden, maar over criminaliteit heb ik nooit iets vernomen. "Jullie zijn laat," zei ik, niet uit boosheid maar meer over het feit dat de dokter net was vertrokken. Volgens mij had ik wel alles goed begrepen, maar tenslotte was Jan ook meegegaan om misverstanden te voorkomen. Ze hadden het er even van genomen en waren na het ontbijt gaan shoppen. Ter compensatie brachten ze een lekker warm vest voor me mee en omdat het nog steeds erg koud was op de hartafdeling (blijkbaar een voorwaarde) was ik daar erg blij mee. Na de lunch, waar ik maar zeer weinig van had genuttigd, was het tijd voor een middagtukje. Ik was nog maar net ingedommeld of Olala stond weer naast mijn bed. Blijkbaar was er een elektrode losgegaan, waardoor ze onmiddellijk in actie kwam. Hoe snel zou ze zoiets merken, dacht ik. Om dat te testen kun je maar ėėn ding doen, n.l. uittesten. Na ongeveer 5 minuten verwijderde ik de elektrode en ja hoor, het werkte!
No comments:
Post a Comment