Gepikt!

Onderstaand stukje is een samenvatting van het reisverslag van de afgelopen dagen, geschreven door m’n vader en dat scheelt mij dus weer een hoop tijd. Het enige wat ik er eigenlijk aan toe te voegen heb is dat het ontzettend gezellig is om mijn ouders hier te hebben en dat we ons prima vermaken.

5 April - Het weerzien en de kennismaking waren erg mooi. Phary was wel een tikkeltje nerveus, maar het ijs was snel gebroken. Het is echt een schatje! 6 April - Als eerste bezochten wij de “killing fields” omdat je daar eigenlijk niet omheen kunt, hoewel een mens daar niet echt vrolijk van wordt. Even een stukje geschiedenis: Vanaf 1979 raakte Cambodja betrokken bij de oorlog in buurland Vietnam. In 1984 besloten de Amerikanen, die blijkbaar altijd op de verkeerde plek op het verkeerde moment zijn, om Indo-China te verlaten. Dit was aanleiding voor de Rode Kmer, onder aanvoering van Pol Pot, om gebruik te maken van het ontstane machtsvacuüm en de macht te grijpen. Het gevolg was een schrikbewind, waarbij de eigen bevolking op grote schaal gevangen werd gezet, gefolterd en vermoord. Veel hoefde je daarvoor niet verkeerd te doen, zelfs het dragen van een bril kon al aanleiding geven tot arrestatie, omdat men er van uitging dat brildragers per definitie “slim” waren en daar had men het niet zo op, op intellectuelen. De “killing fields” herinneren op realistische wijze aan de gruwelijkheden die daar hebben plaatsgevonden, met stapels schedels en kleren van de slachtoffers van toen, waaronder ook vrouwen en kinderen. In 1979 viel Vietnam Cambodja binnen en na 3 jaar, 8 maanden en 20 dagen werden de Cambodjanen bevrijd van Pol Pot en zijn kliek, die zich echter nog niet helemaal gewonnen gaven, maar zich terugtrokken in de bossen om van daaruit hun guerrillaoorlog voort te zetten. Pas rond 1995 kwam er een einde aan deze burgeroorlog, die miljoenen slachtoffers heeft gemaakt. Rond 1995 denk je dan, dat is pas 12 jaar geleden! En wij, de vrije wereld, we stonden er bij en keken er naar! En als je dan hoort dat diezelfde Pol Pot nooit één dag in de gevangenis heeft gezeten en als redelijk welgesteld man enkele jaren terug is overleden en dat één van zijn toenmalige “kornuiten” momenteel deel uitmaakt van de regering, dan werpt dat toch wel een vreemd licht op de zaak. Aansluitend aan ons bezoek aan de “killing fields” hebben we ook nog een bezoek gebracht aan een vroeger schoolgebouw, wat in die tijd is omgebouwd tot gevangenis, waar ook veel executies en martelingen hebben plaatsgevonden. De bewindvoerders hielden in die tijd nauwgezet bij wie ze hadden omgebracht en maakten als bewijs hiervoor van elk slachtoffer een foto, soms met alleen een nummer, maar later ook met de naam, geboortedatum en de datum van de executie. Ook als een gevangene voortijdig overleed door uitputting, marteling of beide, werd er nog snel een foto gemaakt. Al die foto’s vullen nu de klaslokalen van weleer, terwijl ook nog veel cellen en folterwerktuigen getuigen van een zeer zwarte periode in de Cambodjaanse geschiedenis. 9 April - Vandaag “hard” gewerkt vanwege de verhuizing van de school. De bedoeling is dat alles mee gaat, dus ook de elektrische installatie. Een tang en een schroevendraaier hebben we al op de kop getikt, maar het is nog even onduidelijk of men hier wel eens van een kroonsteentje gehoord heeft. Ine heeft zich intussen bezig gehouden met het stofvrij maken van allerlei mappen en ze verzekerde mij dat ze niet naar stof hoefde te zoeken. We hebben besloten om de komende (halve) dagen met de verhuizing en alles wat er mee samengaat te bemoeien. Om niet overwerkt te raken doen we dan ’s middags andere dingen. Vanmiddag bestond dit uit een bezoek aan het zwembad, toebehorend aan een vrij luxe hotel, op plm 10 (brom)minuten van “ons” huis. Het is trouwens wel leuk om te vermelden dat dat huis geen huisnummer heeft en de straat waaraan het ligt is ook niet bij Jan bekend. Post wordt dus ook nooit bezorgd, sterker nog, er zijn geen postbodes. Nog even terug naar zaterdag. Jan en Phary waren dus naar Phnom Penh gekomen, maar aangezien onze reisleidster niet zeker wist of de bus die ons naar Siem Reap zou brengen voldoende groot zou zijn om nog 2 extra passagiers te vervoeren, besloten ze om toch maar een buskaartje te gaan kopen. Aangezien we nog steeds over de tuk tuk beschikten lieten wij ons naar het busstation brengen wat het dichtst bij het hotel lag. Phary kwam even later terug en vertelde dat het kaartje voor haar zelf 5 euro moest kosten, maar dat voor Jan de dubbele prijs gold. De tuk tuk-driver wist nog wel een andere maatschappij, iets verder van het hotel vandaan, maar hij zou dan wel zorgen dat hij op tijd aanwezig was om ze naar het busstation te brengen. De prijzen waren hier iets minder extreem, n.l. 5 resp. 7 euro, zodat ze toch maar tot de aankoop zijn overgegaan. Achteraf wel jammer, want de bus bleek groot genoeg, zodat ze alsnog gezellig met de groep mee konden. Hun kaartjes hebben ze aan de driver geschonken, die keurig op tijd stond te wachten. Hopelijk heeft hij ze nog kunnen “verpatsen”. Zelfs de buschauffeur was er blij mee, want hij wist de weg niet goed, maar Phary wees hem feilloos de weg in hun eigen taal.